In mijn leven had ik soms eigenaardige belevenissen die ik op dat moment niet kon verklaren. Een paar van deze belevenissen zet ik op de internetsite. Aan de lezer laat ik over, of het handelen van de personen, met voorbedachte rade was, m.a.w. men wist dat ik een Klinefelter was.
In mijn verhalen staat vaak dat ik slaag heb gehad. De slaag die ik in mijn leven gehad heb is met geen pen te beschrijven. Ik kreeg slaag van beide ouders. Van mijn moeder het meest. Vaak zonder reden. Ik had de indruk dat alles wat er mis ging bij ons thuis werd omgezet naar slaag op mij. Nu moet ik wel opmerken dat die andere, van mijn moeder ook heel wat te verduren hadden. Op een van mijn zussen sloeg ze eens een pollepel stuk. Het beeld staat nog altijd in mijn geheugen geprent. Zo heeft me dat toen aangegrepen. Ik heb vaak nachten liggen te huilen van de pijn en van het verdriet en hoopte dat ik snel volwassen zou worden. Toen mijn vader stierf, zou een normaal mens verdrietig zijn geweest. Ik niet. Ik voelde het als een bevrijding. De druk en de last die al die jaren op mijn schouders rustte viel weg. Iedereen die ik tegen kwam vertelde ik dat mijn vader gestorven was, met een zekere blijheid in mijn hart. Dit lijkt onvoorstelbaar en normaal doe je dat ook niet. Helaas had men in onze tijd geen vertrouwensarts, of een kindertelefoon. Er bestaat geen enkele reden van ouders om kinderen te slaan. Ouders die dat doen moeten streng gestraft worden. Niet een taakstrafje, dat helpt niet. Maar een paar maanden de vrijheid ontnemen, zou menig ouder op andere gedachten kunnen brengen. Mijn moeder heeft me geslagen tot mijn zeventiende levensjaar. Toen pas vond ik de moed om tegen haar te zeggen: als je me nog een keer slaat, sla ik terug. De opmerking die ze maakte was onvoorstelbaar. IK DACHT DAT JE HET LEUK VOND. Welk kind vind slaag leuk. Ik kan me niemand voorstellen. Zij vond kinderen pijn doen blijkbaar wel leuk. Eer je vader en je moeder, kregen wij vanuit ons geloof geleerd. Ik doe dit met deze verhalen bepaald niet. Er is ook geen reden toe. Ik heb ook leuke dingen meegemaakt in mij jeugd, maar het verdriet had de overhand. En dit verdriet, probeer ik van me af te schrijven, het moet mijn geest verlaten. Deze internetsite is voor mij de manier. Ik ben een extrovert mens. Juist deze mensen hebben andere mensen nodig om er overheen te komen. Lees mijn verhalen en bevrijdt mij van mijn last.
In het menu zet ik de titel van het verhaal. Een druk op de titel en het verhaal verschijnt. De positive reacties op de site gaven me de moed om de belevenissen op de site te zetten en misschien zijn ook deze verhalen herkenbaar voor andere Klinefelters. De verhalen staan niet opvolgorde van jaar, maar zoals ze bij me opkomen. De verhalen zijn nodig. Allereerst voor mijn verwerking, maar ook omdat Klinefeltermannen minder weerbaar zijn, waardoor ze al snel als een verschoppeling of pispaaltje gebruikt gaan worden. Gaat er ergens iets fout, dan gaat de schuld, meestal onbewust, naar de persoon die zich het minste kan weren. Daarbij kwam nog dat ik vanaf mijn tweede levensjaar al een bril droeg. In die tijd had je dan al snel een bijnaam. Dat alles bij elkaar, maakt het leven een stuk moeilijker. Bij mijn broer en zussen is daar tot op de dag van vandaag geen begrip voor. Dat is jammer. Ze zouden zich eens moeten verdiepen in de materie, maar dan zouden ze moeten toegeven dat ze niet goed met me zijn omgegaan en dat kunnen ze niet.
In mijn verhalen staat vaak dat ik slaag heb gehad. De slaag die ik in mijn leven gehad heb is met geen pen te beschrijven. Ik kreeg slaag van beide ouders. Van mijn moeder het meest. Vaak zonder reden. Ik had de indruk dat alles wat er mis ging bij ons thuis werd omgezet naar slaag op mij. Nu moet ik wel opmerken dat die andere, van mijn moeder ook heel wat te verduren hadden. Op een van mijn zussen sloeg ze eens een pollepel stuk. Het beeld staat nog altijd in mijn geheugen geprent. Zo heeft me dat toen aangegrepen. Ik heb vaak nachten liggen te huilen van de pijn en van het verdriet en hoopte dat ik snel volwassen zou worden. Toen mijn vader stierf, zou een normaal mens verdrietig zijn geweest. Ik niet. Ik voelde het als een bevrijding. De druk en de last die al die jaren op mijn schouders rustte viel weg. Iedereen die ik tegen kwam vertelde ik dat mijn vader gestorven was, met een zekere blijheid in mijn hart. Dit lijkt onvoorstelbaar en normaal doe je dat ook niet. Helaas had men in onze tijd geen vertrouwensarts, of een kindertelefoon. Er bestaat geen enkele reden van ouders om kinderen te slaan. Ouders die dat doen moeten streng gestraft worden. Niet een taakstrafje, dat helpt niet. Maar een paar maanden de vrijheid ontnemen, zou menig ouder op andere gedachten kunnen brengen. Mijn moeder heeft me geslagen tot mijn zeventiende levensjaar. Toen pas vond ik de moed om tegen haar te zeggen: als je me nog een keer slaat, sla ik terug. De opmerking die ze maakte was onvoorstelbaar. IK DACHT DAT JE HET LEUK VOND. Welk kind vind slaag leuk. Ik kan me niemand voorstellen. Zij vond kinderen pijn doen blijkbaar wel leuk. Eer je vader en je moeder, kregen wij vanuit ons geloof geleerd. Ik doe dit met deze verhalen bepaald niet. Er is ook geen reden toe. Ik heb ook leuke dingen meegemaakt in mij jeugd, maar het verdriet had de overhand. En dit verdriet, probeer ik van me af te schrijven, het moet mijn geest verlaten. Deze internetsite is voor mij de manier. Ik ben een extrovert mens. Juist deze mensen hebben andere mensen nodig om er overheen te komen. Lees mijn verhalen en bevrijdt mij van mijn last.
In het menu zet ik de titel van het verhaal. Een druk op de titel en het verhaal verschijnt. De positive reacties op de site gaven me de moed om de belevenissen op de site te zetten en misschien zijn ook deze verhalen herkenbaar voor andere Klinefelters. De verhalen staan niet opvolgorde van jaar, maar zoals ze bij me opkomen. De verhalen zijn nodig. Allereerst voor mijn verwerking, maar ook omdat Klinefeltermannen minder weerbaar zijn, waardoor ze al snel als een verschoppeling of pispaaltje gebruikt gaan worden. Gaat er ergens iets fout, dan gaat de schuld, meestal onbewust, naar de persoon die zich het minste kan weren. Daarbij kwam nog dat ik vanaf mijn tweede levensjaar al een bril droeg. In die tijd had je dan al snel een bijnaam. Dat alles bij elkaar, maakt het leven een stuk moeilijker. Bij mijn broer en zussen is daar tot op de dag van vandaag geen begrip voor. Dat is jammer. Ze zouden zich eens moeten verdiepen in de materie, maar dan zouden ze moeten toegeven dat ze niet goed met me zijn omgegaan en dat kunnen ze niet.