Anders was ik al altijd dat wist ik, ik was snel aan het huilen, kwam niet me met de gymnastiek op school, was een eenling die niet in het plaatje paste van een stoere jongen. Ging ook meestal met meisjes om, daar kon ik wel mee kletsen, dan voelde ik me in het element, samen met mijn buurmeisje Annie. Als kind trok ik ook altijd de BH van mijn moeder aan, liep op haar witte trouw schoenen, tot ongenoegen van mijn moeder. Hoevaak heb ik niet te horen gekregen dat ik een huil-ijzer (grien-ieser) was, ontelbare maten. Ik had de emoties die niet bij een jongen paste.

Dat verkleden als vrouw is altijd gebleven
. In 1985 kwam ik op mezelf te wonen, het eerste wat ik kocht was en nachtpon, voor dames, als ik slecht sliep dan deed ik de nachtpon aan en dan sliep ik als een steen, daar kwam een kleed bij en veel later een BH . Ik had er nooit aan gedacht dat ik ook wel eens een vrouw zou kunnen zijn. Dacht altijd, dat de invloed van de 6 vrouwen bij ons in huis groot was geweest, dat ik zulke dingen deed.

In oktober 2002 ontdekte ik dat ik geboren was met het syndroom van Klinefelter XyXXy, mijn vader was net in dat jaar overleden en ik zat midden in de perikelen van een familie die een handtekening nodig hadden voor de belastingen, maar niet wilde zeggen wat in het testament stond en wat voor een geld men op de bank had staan bij het overlijden van mijn vader. Thuis werd ik als gek versleten, omdat ik niet dat kon wat een normale jongen kon, was geweld geen uitzondering. Na het overlijden van mijn vader meende men dat men op de zelfde voet verder kon. Ze kwamen bedrogen uit. Na veel geduld moest ik mijn moeder met een rechtszaak dreigen, om inzage te krijgen in het de financiële situatie, het testament had ik me via een notaris zelf bezorgd. Daarvoor moest ik wel eerst naar de Gemeente Kerkrade om een bewijs te halen dat ik de zoon was van mijn vader. Mijn vader was in Kerkrade geboren. Op de Kampstraat in de Heilust. De Heilust behoorde vroeger tot de achterbuurten van Kerkrade. Als je aan hem vroeg waar ben je geboren, kreeg je geen antwoord.
Bij mijn vader moest je altijd de beste zijn, kinderen, wij hadden er zeven, werden tegen elkaar uitgespeeld, dat was lastig leven als je niet dat bent wat je moet zijn. Het wil niet zeggen dat ik niks van hem geleerd heb, integendeel. Heb veel van hem geleerd. Wat ik tot de dag van vandaag toe pas, zeker als het gaat in de omgang met geld. Spar in die Zeit, dann hasst du in der Not. Alleen met het grote verschil, dat ik het ook makkelijk weer uitgeef, want je kunt nu eenmaal niks mee nemen.


Van mijn moeder leerde ik het koken en het bakken, dat laatste gaat nu niet meer, omdat mijn schildklier dat niet toe laat, maar ook dat schildklier probleem heb ik geërfd van mijn moeder.
Alleen het poetsen, dat deed zij alleen maar het beste. Dus je werd constant er op gewezen dat je het niet goed deed en dat werkt zich uit op je later leven. Ze kon ook wel eens iets laten liggen, dus niet opruimen. Bij ons thuis was er niet vaak een clean desk. Maar dat is ook maar goed ook, want is er niet het spreekwoord dat luidt, A Clean Desk is a Sign of a Sick Mind ( een schoon bureau, is een teken van een zieke geest) nou die zieke geest heb ik beslist niet. Die zat wel bij sommige schoonbroers, als je daar in huis kwam en je pakte een boek, waarvan je dacht dat je het ook weer netjes terug legde dan was dat in hem zijn visie niet goed genoeg en in de omgang had hij ook een zieke geest.
Mijn moeder had de handjes nogal los zitten. Het moest gaan zoals zij het wilde en met de snelheid zoals zij het wilde, deed je dat niet, dan kon ze gewoon uitpakken met een flink pak slaag. De vieze werkjes waren er voor mij. Waslijnen schoonmaken elke keer als de was opgehangen moest worden. Ik was groot ik kwam makkelijk aan de lijn was dan het argument, elke zaterdag schoenen poetsen van het hele gezin als het regende zat ik in de stal te huilen, dat zag niemand, elke zaterdag kippenvoer halen, we hadden 12 kippen, ook elke dag die dieren voeren, water geven een emmer van 10 liter vol maken, veel te zwaar voor een Klinefelter met vrouwen spieren. Toen mijn vader hernia kreeg in 1963, de tuin bij houden 35 meter lang 7 meter breed. Reken maar uit hoeveel dat was. Een collega van het werk kwam hem omdoen en de rest kon ik doen. het houdt hakken en stapelen als het kwam, zorgen dat de kachels in de keuken en woonkamer bleven branden dus voordat ik naar bed ging moest ik de bunker van de kachel in de kamer volmaken met nootjes 4 en ook nog een klaar zetten, zodat mijn vader als hij op stond hem op de bunker weer vol kon maken en als ik in de middag thuis kwam weer een kit er in gooien. Ik werd duidelijk opgevoed om dienstbaar te zijn, naar mijn ouders toe als ze oud waren, want kinderen krijgen kon ik niet, dat wisten ze toen al, dus je moest ergens voor deugen. Dan had je ook nog de keuken kachel, daar moesten de eierkolen op. Hetzelfde ritueel alleen nog vaker. En owee de kolenkit was niet vol, dan was de wereld te klein. En dan had je nog dat elke zondag middag de was opgezet moest worden, kachel aanmaken in de stal, wat altijd voor een boel rook in de stal zorgde, omdat de schoorsteen op die stal veel te kort was, hoevaak had ik niet aan mijn vader gezegd dat hij hem langer moest maken, ik denk dat hij te stom was om het te begrijpen, of te lui. Dan had je die was ketel die volgemaakt moest worden met water, niet met een slang maar met emmers water. Alles wat in de tuin geplant worden moest ook ingemaakt worden en wie stond mijn moeder weer te helpen, ik natuurlijk. Ik was niet voor niks maar 34 kilo, bij 168 cm toen ik van de lagere school afkwam, toen ik in 1968 in de garage ging werken, was ik 59 kilo bij 181 cm duidelijk 10 kilo te licht. Volgens een zus liet ik mijn moeder in de steek, toen ik met 34 jaar het huis uit ging, blijkbaar hadden ze iets verkeerd gedaan, maar zij hadden hun moeder al met 6 jaar in de steek gelaten, door mij als slaaf te gebruiken, zodat zij niks meer hoefden te doen.

Toen ik de Klinefelter ontdekte was er natuurlijk het internet, als snel kwam ik in contact met andere klinefelters waar er ook bij waren die van geslacht waren gewisseld. In de correspondentie met hun liet ik keer op keer weten dat ik dat ook zou willen, maar ene professor Curfs die meende dat als je een penis had en op vrouwen viel ( nu waren die vrouwen meestal lesbiennes) je een man moest zijn en ik kreeg testosteron suppletie, mijn haarloze lichaam kreeg overal haren ik veranderde in mijn wezen en werd met het jaar steeds depressiever. Iedere keer als ik bij mijn huisarts kwam vroeg ik om een psycholoog, maar kreeg hem nietje jaren gingen voorbij en omdat ik werd uitgelachen, omdat ik vertelde dat ik hartritmestoornissen kreeg van het eten van suiker, heb ik me een andere huisarts gezocht.
Nadat ik 13 jaar testosteron gehad had kon ik er niet meer tegen, een hele dom meningsverschil met een buurman over een te hoge heg, terwijl het ook nog niet mijn heg was, raakte me zo erg dat ik me niet meer in de hand had. Ik wilde er een einde aan maken aan dat verfoeide leven, waar ik maar steeds niet gehoord werd. Ik belde mijn huisarts dokter Vreuls en ik kon meteen terecht. Ik ben ook maar meteen gegaan, heb wel nog een uur in de wachtkamer gezeten, maar daar kon ik mezelf niks aandoen. Ik vertelde wat er was gebeurt en eindigde met de zin, ik ben een vrouw en wordt als een man behandeld en dat al mijn hele leven, ik was toen 65 jaar het was oktober 2016. Oktober 2002 had ik de Klinefelter ontdekt en precies 14 jaar daarna barste de bom, ik durfde eindelijk uit de kast te komen.
De huisarts reageerde verrassend goed. Je moet naar Amsterdam naar het VuMC voor vee laten onderzoeken of je gender dysforie hebt, zei ze en ze maakte een verwijzing. Ze maakte ook een verwijzing naar de psychologische afdeling van het Zuyderland. Ik kon kiezen. Ik vroeg bedenktijd. De 3 weken benutte ik om er met diverse mensen uit mijn omgeving te praten vrienden enz. En ik koos voor Amsterdam. Ik was iemand die niet verzot is op verre reizen en dat was Amsterdam voor me. Daar kwam bij, dat ik 104 kilo woog en op de website van de Vu las ik dat ik op gewicht moest zijn, bovendien liep ik nauwelijks en reed op een scootmobiel om me voor te bewegen.
Ik belde op naar Amsterdam om te vragen of ze de verwijzing hadden gekregen, dat hadden ze en ik kreeg medegedeeld, dat er een wachttijd was van 8 maanden (tegenwoordig is dat al meer als 2 jaar) ik had dus 8 maanden de tijd om af te vallen en om weer te leren lopen, want van het station naar de Vu was 1,6 km en dat moest ik weer leren. 1,6 km lopen, een schrikbeeld voor me.
Ik leerde lopen, met heel veel pijn en met kniebandages die ik nog altijd draag want anders gaat het niet. Wilde een einde komen aan deze testosteron periode, dan moest ik naar de Vu er zat niks anders op. In de tussentijd kreeg ik een uitnodiging van de psychologische afdeling van het Zuyderland, maar mijn besluit stond vast ik wilde naar Amsterdam gaan. Achteraf een heel goede beslissing. Want in het Zuyderland was ik geen steek verder gekomen en lag ik allang onder de groene zode. Dus die uitnodiging zegde ik af.
Ik viel af naar 76 kilo en die 1,6 km lopen kreeg ik ook onder de kniesoren met mijn hondje wat ik toen had Fuchur. Die ik wel helaas in mei 2017 moest laten inslapen, ouderdom, hij wilde niet meer, hij had de gezegende leeftijd van 18,5 jaar gehaald. 18,5 jaar betekent 110 jaar als het een mensenleven was geweest.
Ik kreeg een uitnodiging voor een intakegesprek en dat zou plaatsvinden op 10 juli 2017 in het VuMc om 14:00 uur en de persoon die de intake deed was Mariska Vlot een arts in opleiding.
Zie het Traject voor het vervolg.